Στην περίπτωση που ο ασθενής επιθυμεί μία αποκατάσταση σταθερή, το οστό των γνάθων είναι επαρκές και η εργασία αποσκοπεί στην αναπλήρωση μόνο των δοντιών που λείπουν (και όχι μεγάλων ελλείψεων μαλακών και σκληρών ιστών), τότε μπορούμε, με τοποθέτηση βέβαια περισσότερων εμφυτευμάτων από ότι απαιτεί μία επένθετη οδοντοστοιχία, να κατασκευάσουμε μία ακίνητη πρόσθεση που θα παραμένει μόνιμα στο στόμα. Κατά κανόνα μία τέτοια αποκατάσταση απαιτεί περισσότερο σχεδιασμό, καλύτερη επιλογή περιστατικού και κοστίζει ακριβότερα. Μία τέτοια αποκατάσταση είναι όμως πιο εύκολα αποδεκτή από τον ασθενή, έχει καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και γι’ αυτό πιο επιθυμητή.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που υπάρχει μία μικρή έλλειψη σκληρών και μαλακών ιστών και πάλι μπορούμε να κατασκευάσουμε μία ακίνητη πρόσθεση που μπορεί να αποκαταστήσει αυτή την απώλεια με προσθήκη ροζ πορσελάνης. Σε αυτά τα περιστατικά η σωστή και επαρκής εφαρμογή κανόνων στοματικής υγιεινής αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο επιτυχίας και μακροβιότητας της αποκατάστασης. Τέτοιες προσθέσεις απαιτούν συχνές επανεξετάσεις, πιθανές επιδιορθώσεις και πλήρη συνεργασία του ασθενούς. Αποτελούν όμως πρώτη επιλογή για τους ασθενείς σε αντίθεση με μία επένθετη οδοντοστοιχία και συνάμα πρόκληση για τον οδοντίατρο και το οδοντοτεχνικό εργαστήριο.